White Sands NM

Al snel verlaten we Arizona en rijden we New Mexico binnen. Opvallend is dat er veel vrachtwagens over de I.10 rijden en jammer dat er op sommige plaatsen flinke gaten in de weg zitten. Het is de hele tijd oppassen. En ja hoor we zien hier en daar een roofvogel op een paal zitten. We rijden door een verlaten uitgestrektheid. Soms is er “oversize load” verkeer op de weg. Ineens zien we 100den locomotiefs werkloos op de rails staan. Het weer is prima, nog enkele uurtjes ervan genoten.

In Deming hebben we overnacht en de volgende dag zijn we over de San Augustin Pass, 5179 feet, gereden langs Organ Mounts Desert Peaks naar White Sands N.M. Het is een park en sedert 18-01-1933 door president Herbert Hoover verklaard tot een Nationaal Monument. Ligt op een hoogte van 1291 meter. Het is uniek en enigste in zijn soort in de wereld dat bestaat uit witte duinen dat geen zand is maar gips. Het ligt in het Tularosa Basin en wordt omringd door Sacramento- en San Anredas gebergte.

250 miljoen jaren geleden was hier een zee, Water, kalk en sulfaat hebben het mineraal gips gevormd. Tijdens de moesson in juli en augustus, als het veel regent spoelen er kleine gipsdeeltjes van de bergen naar beneden naar het laagste punt. Door de hitte verdampt het water en blijven er  gipskristallen over die zeer bros zijn en op het moment als het hard waait worden van deze kristallen, deeltjes gips weggeblazen welke dan de duinen vormen. Deze zee van witte duinen zijn pas 7000 tot 10.000 jaar geleden gevormd. Erg jong dus. De planten en zelfs de dieren die hier leven hebben zich aangepast. De dieren hebben veel lichtere kleuren gekregen. De planten hebben enorme wortels, het “zand” verplaatst zich telkens, door de wind, kan 3,5 tot 4 meter per jaar zijn.

Eerst hebben we het Visitor Center bezocht met museum en waar een prachtige film te zien was. Daarna hebben we een loup, 16 mijl, met de camper gemaakt. Er was een kort Interdune boardwalk aangelegd, waar zelfs ik kon komen. Prachtig om de witte duinen te zien. De planten en grassoorten proberen hun hoofd boven het “zand” te houden. Op een gegeven moment gaat de weg over in gravel. Maar het is een hele rare gewaarwording, alles is wit. Het lijkt net talkpoeder met de glinstering van poedersuiker. Sommige mensen glijden met een slee de bergen af. Het is stralend weer, dus we besluiten om een paar uurtjes in de zon te gaan zitten. We zien de zon langzaam ondergaan. Prachtig gezicht is dit. Daarna zijn we doorgereden naar Alamogordo.