Lake Superior

Het ene meer volgt na het andere, het landschap verandert, meer rotsen en heuvelachtiger. Verschillende uitzichtpunten en overal picknicktafels met barbeceuen en berenbestendige prullenbakken. Bij een rivier was een kleine waterval te zien en een armmoedige monument van de maker van de aanleg van deze weg. Zeer jammer dat we 2 dode elanden hebben gezien langs de kant. Vooral ’s nachts is het gevaar heel groot. Weer een zeer warme dag. Jan heeft even afkoeling in het water gezocht, maar veel vliegend ongedierte. Besloten om verder te trekken. In Ageway Bay heeft hij de rotstekeningen bekeken. Het was een hele onderneming om daar te komen. Langs een begeleidingsketting en er hingen touwen van de rotswand in het water, mocht het zijn dat je erin gevallen was, kon je jezelf eruit trekken. Jan is gelukkig weer heelhuids terug gekomen. Bij de Old Woman Bay was een mooi zandstrand. Veel oude bomen lagen op het strand en sommige stonden op omvallen. Een motorrijder legde me uit als je goed naar de rots keek zag je het gezicht van een oude vrouw. Vind zelf dat je veel fantasie moet hebben. Net voor Wawa waren de Scenic High Falls te zien. Prachtig, 38 m breed en 23 m hoog. Alleen ik werd lek gestoken door de blackflies. Heb een bloedtransfusie nodig! Bij een binnenmeer in Wawa, betekent wilde gans,  overnacht. Eerst natuurlijk nog op de foto met de “goose”, die hier bijtanken in de meren voordat ze verder vliegen. We kennen dat maar in kleine getale in ons mooie dorp, waar de boeren niet blij mee zijn.  Gelukkig ging het die nacht onweren en kwam er een verkwikkende regenbui. Ook hier landen en stegen watervliegtuigen op vanaf het meer waar wij stonden. Via de TCH naar White River. Jakkes, een vrachtwagen komt voorbij snellen en we krijgen een steen tegen de voorruit. Een knal, gelukkig alleen een putje. De 2de die we cadeau gekregen hebben. In White River hebben wij van de honingpot van Winnie de Phoe gesnoept. Hier is de geschiedenis geboren. Op 24-8-1914 is een mager jonge berin door een pelsjager naar het Railway Train Station gebracht. Hier was een belangrijke stopover voor alle treinen i.v.m. kolen en water inname. Een jonge officier,luitenant Harry Colebourn, 34th Fort Garry Horse Regiment, stapte uit de trein en zag de berin en bood er geld voor. Hij noemde hem Winnipeg, waar hij vandaan komt en later is de naam verkort tot Winnie. Hij werd de mascotte van zijn Regiment. Toen inmiddels tot kapitein bevorderd werd uitgezonden naar Frankrijk. En Winnie werd naar de dierentuin in Londen gebracht. Daar werd Winnie door de zoon van de auteur A.A. Milne en tekenaar EH Shephard  wereld beroemd gemaakt. Verder noordwaarts. Mooie bloeiende bloemen langs de weg en ik zie weer 2 grote vogels. Ineens zegt Jan “Moose”, ja ik zie een bord langs de weg met een moose. Nee, zegt hij een echte. Achteruit gereden, oppassen want de vrachtwagens die rijden erg hard,  en ja hoor 2 kijken met verschrikte ogen naar ons. En ook zij gingen dieper het bos in. Maar ze kijken nog even achterom. Mooi is dat. Gelukkig zijn de temperaturen flink gedaald, het waait hard. Verder gereden naar Pukaskwa NP, hier hebben we de boardwalk Beach Trail gevolgd naar de Horsehoe Bay. Ideaal voor mij om te bewandelen. Ook hier veel aangespoeld hout. Zandduinen en verschillende soorten mos. In Marathon bij Pebble Beach nog even genoten van de witte schuimkoppen op de golven. Het is heel afwisselend weer, af en toe een buitje en dan is de zon er weer. Op veel plaatsen zijn ze aan het weg aan het werken, maar alles wordt in zeer goede banen geleid. In Terrace Bay hebben we een prachtige waterval bekeken met een gorge. Via boardwalk kon zelfs ik er komen, jammer dat op het laatst nog een paar treden naar beneden moest lopen. Gigantisch, erg indrukwekkend. Had wel hoogtevrees. Een pracht van een regenboog maakte het plaatje compleet. En de dag kon al niet meer stuk, als kers op de taart kregen we nog een eland te zien die een meer overzwom. Wat kan de natuur toch mooi zijn. De volgende morgen vloog tot 3 keer toe vlak boven ons een helikopter waar we overnacht hadden. Wat een lawaai. We zijn net op weg en ik zie al 2 moose. Terug en weg waren ze. De afstanden zijn gigantisch. We rijden langs het grootste, Lake Superior, van de 5 meren die hier kort bij elkaar liggen. We kunnen geen genoeg krijgen van al die uitzichten over de meren. De Quiment Canyon hebben we een klein stukje bewandeld. Via 1 kant met de rollator te doen, dan wel dezelfde weg terug. Gedeeltelijk een boardwalk. Schitterend. Er stond een klein plasje water in, maar meestal staat hij droog. Moe en bezweet, maar ik heb het toch maar mooi gedaan. Had gelukkig mijn “muskieten”hoedje op. Donkere wolken komen aandrijven, maar trekken weer over.