Thunder Bay

In Thunder Bay hebben we het bronzen standbeeld van Terry Fox bekeken. Een gedeelte van de Trans-Canada Hwy is naar hem vernoemd. Hij had  rechts een onderbeenprothese. Hij heeft een cross-country marathon georganiseerd om geld bijelkaar te krijgen voor kankeronderzoek in 1980. Hij noemde het een maraton van Hoop en hij zou zelf 5300 mijl lopen, maar vanwege gezondsheidsklachten moest hij bij ruim 3300 mijl stoppen. Jaar erop is hij gestorven op 23 jarige leeftijd. Hij schreef: “Dreams are made if people only try. I beleieve in miracles … I have to … because somewhere the hurting must stop”. Daarna naar Downtown. Bij Current River Park was een mooie stuwdam te zien. 21-06 is het Aboriginal Day en bleek groot feest te zijn. We kwamen er bij toeval uit. Camper zelfs op het feestterrein kunnen zetten en stoeltjes buiten en genoten van de Pow Wow. Onbeschrijflijk mooi, hoor nu nog het opzwepende trommelgeroffel en gezang en de prachtige kostuums van de Native Peoples “Indianen” terwijl zij om de drummers in de ronde heen dansen. Kindjes die net op hun benen kunnen staan, oude mensen, sommige met rolstoel, iedereen danste mee. Het heeft iets spiritueels. Image for forgotten dreams. Ze hadden 7 trommels, om 1 trommel heen zaten ca. 8 mensen die met 1 stok die het ritme aangaven. In het begin zaten ze nog onder een party- tent, maar deze stond niet al te stevig. Jan heeft nog even een handje meegeholpen om het probleem op te lossen. Ook werden er volop tv opnames gemaakt, we zullen heus wel ergens in de film voorkomen, want zoveel westerlingen waren er ook weer niet. Er werd ook geïnformeerd naar mijn rollator. We hebben er de middag en de avond doorgebracht. Sommige mensen vertelden hun verhaal en waren zeer emotioneel. Ze werden door eenieder ondersteund.Een vrouwtje, zonder tanden met verschillende kinderen was zo moe van het staan en vroeg of ze langs me op de stoel mocht komen zitten. Natuurlijk! Ze heeft het een en ander uitgelegd. Het is prachtig om te zien zoveel verschillende mensen,het vergeten volk, baby’s worden de borst gegeven. Ook kregen we een warme maaltijd aangeboden, heel voedzaam. Sommige dansen werden uitgelegd, dus je begreep ook waar het overging. Daarna kreeg eenieder die aanwezig was een geschenk. Bij slotceremonie werden de vlaggen van de verschillende stammen zeer respectvol van het terrein afgedragen. Met verschillende ”indianen”gesproken, ze voelen zich zeer vereerd, ze zijn prachtig uitgedost en soms hebben ze b.v. een vossenhoofd als hoofddeksel, die door opa gedood is. De andere een klauw van een arend. Tanden van beren. Natuurlijk de veren van roofvogels. De vrouwen prachtige sierraden van kleine kraaltjes en de moccasins. Belletjes op kleding en om de enkels!  ’s Avonds was er op een podium nog een optreden van bekende artiesten. Zelfs op deze moderne muziek werd door een zestal uitgedoste “ Indianen”meegedanst. Een groot Feest. Nooit geweten dat deze mensen zo gastvrij zijn!. De volgende dag zijn we naar de Kakabeka Falls gegaan. Schitterend, 71 m breed en 40 m hoog. Wat een watermassa die omlaag dendert. Een gedeelte kom ik ook komen d.m.v. boardwalk. Hier troffen we Koos en Gerrie de Kruijf uit Nederland die op bezoek waren bij haar nicht. Het was al 30 jaar haar droom om naar Thunder Bay te gaan en nu is hij werkelijkheid geworden. Advies: Pluk de dag, nu kan het nog! Ze genoten ook volop. Erg leuk om een praatje gemaakt te hebben. We zijn via een omweg in Kenora aangekomen. Onderweg nog een vos, 2 herten en zelfs pelikanen gezien. Wisselend weer gehad.