Droomweg naar het Noorden

Het aanleggen van The Alaska Highway was een hele prestatie. Vroeger heette het de Alcan Military Highway en de constructie begon in 1942 om Alaska en Noordwest Canada te verdedigen tegen mogelijke invasie tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het was de eertse weg 2451 km door bergen, met mos begroeid moeras en bossen in 1942 na slechts 8 maanden en 12 dagen werd aangelegd door ingenieurs van het Amerikaanse leger en de Canadese bouwvakkers. De posters waarmee men mankracht wierf, bevatten deze waarschuwing: Het wordt geen feest .... Arbeiders gaan het gevecht aan met moerassen, rivieren, ijs en koude. Vliegen en muggen zullen niet alleen hinderlijk aanwezig , maar ook lichamelijk letsel veroorzaken. Wie niet bereid is onder deze condities te werken WORDT VERZOCHT NIET TE SOLLICITEREN. De arbeiders leefden in legerkampen, die werden verplaatst naarmate het werk vorderde. Vaak bleven er voertuigen in de drassige bodem steken. Men legde dan een reeks boomstammen naast elkaar en bedekte deze met grind. Na de Japanse aanval op Pearl Harbor in 1941 ontstond er behoefte aan een weg die de VS via Brits Columbia met Alaska zou verbinden. De weg moest het vervoer van troepen en voorraden mogelijk maken en zou het leger in staat stellen Alaska te verdedigen. Inmiddels is deze weg vervangen door een tweebaanse asfaltweg en hebben ze door rechttrekken van veel bochten de lengte verkort naar 2394 km. In 1962 gereed gekomen. In 1992 zijn bijna alle grindstroken geasfalteerd ter gelegenheid van de 50ste verjaardag van de Highway.

In Grande Prairie hebben we de volgende dag bij CAA nog wat informatie ingewonnen. Telkens als we de kans krijgen om ergens te tanken, gebruik van maken. In Dason Creek, Mile Zero Post, vastgelegd. De weg die het NW van BC verbindt met Watson Lake, de toegangspoort tot Yukon Territory en met Alaska, de Noordelijkste Amerikaanse Staat. We zijn doorgereden tot Fort St. John Mile 47. Vroeger was dit een pelshandelsfort en later werd deze gebruikt als verblijfplaats voor de arbeiders. Tegenwoordig spelen aardgas en olieontginning een belangrijke rol. Op veel plekken zie je het gas branden. We stonden net geparkeerd en een jongen was onwel geworden. Binnen een mum van tijd stonden er 3 politieauto's en een ziekenauto paraat. Toen we aan het eten waren werden we uitgenodigd voor een party in het park. Helaas moet ik afhaken, rusttijd. De volgende dag was Fort Nelson aan de beurt. Wat een prachtig weer. Ineens zagen we langs de weg een versierde kerstboom staan. Raar is dat hoor. Ook enkele herten en een vos gezien. We hebben een flinke afstand afgelegd en voor de eerste keer hebben we de  muziek aan. Het eerste nummer wat we hoorden was Hallulia, dat liedje wat Wendy voor oma heeft gezongen in de kerk. Moest toch wel even slikken. De gele paardenbloemen staan volop langs beide kanten van de weg. En ineens zien we een beer met 2 jonkies. Geweldig zeg. In Fort Nelson troffen we Nederlanders die heel lang geleden hier naar toe gekomen zijn. Ze maken dezelfde trip als wij. We zitten nu op het 300 Mile punt. Om 14.00 uur hebben we ons door de zon laten vertroetelen. Daarna naar binnen en ineens ziet Jan een Black Bear achter onze auto lopen. De volgende dag verder over de Alaska Hwy. Al slingerend door bossen leek het net alsof we soms in een achtbaan zaten. Beschreven staat dat we door de allermooiste provinciale parken van British Columbia rijden. Het is waar, prachtige uitzichten en jadegroen van kleur zijn de vele meren die we zien. Stone Mountain, bochtige weg klimt naar boven tot bij het Summit Lake. De aanleg van dit traject was erg moeilijk. De weg is door de bergen aangelegd en daarvoor moesten grote rotsmassieven worden opgeblazen. Hier hebben we mooie berggeiten gezien met jongen. De Liard Hot Springs bestaan uit 2 dampende, natuurlijke bekkens met heet mineraalwater, eentje van maar 54 graden en de andere 44 graden. Het is mij toch te heet. Dit gebied is erg moerassig en jawel hoor de muggen zijn volop aanwezig. Wel prachtige orchidee gezien. We hebben wederom een topdag gehad. Mooie temperaturen en vele dieren gezien, o.a. moose, beer, kudde bizons met kalfjes, berggeiten met jongen en de bighorn sheep. De next day hebben we maar 100 km afgelegd. We waren nog maar net op pad of The River Falls diende zich aan. Via een dirt road, gelukkig kwamen we geen tegenligger tegen, konden we de prachtige watervallen zien. Stukje verder verschillende bizons. Ook een eenzame fietser die onderweg in de bush kampeert. Onverantwoord vinden wij dit. Wederom een beer gezien. Wat hebben we een pracht weer. Besloten om hier optimaal van te genieten. Op een schitterend plekje gestaan bij het meer. Niemand te zien. 's Avonds hebben we genoten van een glaasje bij het kampvuur. Veel libellen en veldbloemen en later muggen houden ons gezelschap. Deze keer vonden ze Jan wel lekker. De dag erna zijn we tot Watson Lake gekomen. Hier bij visitor center een film bekeken over de aanleg van de Alaska Highway. Erg indrukwekkend. Daarna internetten! Onderweg kon het niet op. Vele beren gezien. Ook een jonge zwarte beer. Bizons kruisten ons pad ook deze keer weer. Sorry, hier stoppen wij niet meer voor. Wat een zon 24 graden. We hebben nu net het Sign Post Forest bezocht. In 1942 plaatste een soldaat die heimwee had, het eerste bord. Nu staan er over de 60.000. In alle maten en vormen en vele laten een persoonlijk aandenken na. Ook wij natuurlijk hebben een bord gemaakt. En jawel hoor van een karton van een bierdoos en deze omhuld met plastic, waar onze namen op staan. Leuk he.