The Dempster Hwy, naar de Top of the World Place

De beruchte Hwy 5 is een grindweg die sedert 1979 is aangelegd en 1562 km lang is. Het is een prachtige route, maar je moet niet bang zijn voor beschadigingen aan je camper, grote stenen, gaten in de weg, roekeloze chauffeurs die met een rotvaart je inhalen en allerlei grote weersveranderingen. Het loont zich! Je begint bij de oversteek van de Klondike River, hiervoor moet je natuurlijk een foto maken van het beginpunt. Na 403 km bereik je de poolcirkel en daarna na 336 km de eindplaats Inuvik aan de mondingsdelta van de Mackenzie River. Ondertussen zit je ook weer in een andere staat Nort West Territories en de klok dient weer 1 uur voooruit gezet te worden. Eerst rijden we door het dal van van de rivier en door dichte bossen en daarna stijgt de weg naar de North Fork Pass. Hier is de waterscheiding tussen de Stille Oceaan en de Noordelijke Ijszee. Een prachtig uitzicht. Daarna daalt de weg en rijdt je door de toendra van de Blackstone Uplands. In de winter zitten hier veel kariboes. Ik heb er eentje gezien. Daarna slingert de weg door een bebost dal tussen de bergen met vele torentjes en pieken. De weg waar we overheen rijden ligt soms wel 5 meter hoog en wij rijden over een dam van isolerend grind. Dit voorkomt dat de onderliggende permafrost ontdooid. In de zomer kan het hier +35 en in de winter -45 graden worden. Wij hebben temperaturen gehad van 10, maar ook van 29 graden. Via Windy Pass naar de Ogilvie River. De beken zijn op sommige plaatsen nog met ijs bedekt en sommige kleuren rood o.a. in de Red Creek. Daarna kom je bij de Poolcirkel. Hier kwamen we bekenden tegen, zij hebben ons op de gevoelige plaat vast gelegd. Jammer dat ineens het weer omslaat. Het begint te waaien en de temperatuur zakt naar beneden. Moest me vast houden aan het monument! Verder via de Richardson Mountains met een uitzocht op de hwy die door het weidse golvende toendra verder glijdt. Daarna komen wij uit bij de grens met Northern Territories. Hier waait het zo hard dat de camper op en neer schud als we stil staan. De wind giert om onze oren. Verder naar Fort McPherson. Hier hebben we in het kleine indianendorpje rond gereden en daarna de veerboot genomen om de Peel River over te steken. Dit was dus een hele ondernemening. De zandwegen hebben vele diepe groeven en om dan de oversteek te maken om op die boor te komen. Gelukkig hebben extra luchtvering  bij de achteras. Gelukt! Daarna verder langs meertjes, witte bloempjes en de weg gaat langzaam dalend naar de 2de veerboot om de Mackenzie River over te steken. Aan de overkant ligt het kleine indianendorpje Tsiigehtchic, wat een naam. 175 inwoners en ze leven nog grotensdeels van de traditionele jacht, visvangst en er wordt volop gestroopt. Verder door een moerassig sparrenbos. Veel muggen! Au!!!! Door naar Inuvik. Dit betekent dorp van de mensen. Hier stopt de Dempster Hwy. In de winter kun je hier rijden over de rivieren en de zee. Vaak hebben we thuis deze ritten op de tv gezien en nu staan we hier. Ongelooflijk! Dit is echt het Arctische gebied. In de zomer kent men geen nachten en in de winter kent men geen middagzon. Hier moet je echt tegen kunnen. De huizen hebben hier geen kelder en ze gebruiken ook geen fundereing, maar ze zijn gebouwd op verzonken pijlers. Dit is om te voorkomen dat ze wegzinken i.v.m. de permafrost. De utiliders, dit zijn met aluminium beklede verwarmde tunnels op stelten die lopen van huis naar huis. In deze tunnels liggen de leidingen van water en verwarming en riolering. We hebben het Visitor Centre bezocht en de Iglo church bekeken. Het plaatsje telt 3500 arboriginals. Vandaag is het een feestdag. 21-06-2011. De middernachtzon. De zon gaat niet onder. Alleen alles is gesloten. Besloten om de terugweg te nemen. We zijn 4 stellen tegen gekomen die allemaal vanuit Nederland geemigreerd waren naar Canada. Het schept een band. We kregen nog een certificaat of the Artic Circle Chapter Order of Adventures. Nou het was inderdaad een heel groot avontuur!. De veerboten allemaal goed doorstaan en bij de Poolcirkel hebben we met vele andere overnacht. Dat we precies op 21-6 hier bij de Poolcirkel staan om van de middernachtzon te genieten. Vandaag is het 29 graden. Waanzinnig! De volgende morgen zijn ze op vele plaatsen aan de weg aan het werken, d.w.z. schrapen, soms een nieuwe lading grove keien erop gooien, water erover heen. Je kunt je voostellen dat het veel viezigheid met zich meebacht. Jan heeft vaak moeten slalommen. Wat een mooie vergezichten overal. Daarna lekker weer van het zonnetje genoten en ineens vliegt er boven ons een helikopter en deze land vlak in de buurt. Vrachtwagens kwamen aan gereden. Bleek dat ze een mand met water vulde en de helikopter vloog dit naar een andere plek toe. We reden ook over een weg die als landingsbaan werd gebruikt. Even verderop even gestopt. Staat o.a. ook een klein vliegtuigje en deze bleek te vertrekken. Benieuwd hoe hij dat ging doen. Rijdt de weg op, keert en komt recht op ons af en stijgt dan de lucht in. Wat een raar gezicht was dat. Ook zagen we fietsers die deze route aan het maken waren en het toppunt was toch wel een man die lopend een handkar met zich meetrok. En dit allemaal in het gebied van de wilde dieren. Onderweg heb ik verschillende beren gezien en een moose.Uiteindelijk zijn we weer bij het beginpunt aangekomen en hier hebben we eerst maar eens de auto met de hogedruk spuit afgespoten. Je kon de kleur niet meer herkennen. We hadden ook wat schade opgelopen. Verschillende onderdelen ontbraken, maar dat was geen probleem. Echter wel een ster in de ruit. Deze hebben we door Brian laten repareren, zodat hij geen barst kan veroorzaken. De Midnight Dome road hebben we gevolgd en we kregen een prachtig uitzicht over Dawson City. Door naar het centrum hier bleek een motortreffen te zijn. Gezellig dat het er was. Deze mensen gingen de Top of the World route volgen. Deze gaan we dus ook over een paar dagen doen. Maar eerst genieten van dit plaatsje want vandaag zijn er volop feesten.