Death Valley

Van Nevada rijden we de staat Californië binnen en we rijden dwars door desolate landschap van de Vallei van de Dood. We zien naast de woestijn ook zoutvlakten, rotsformaties, canyons, zandduinen en bergen, mijnen en verlaten industrie gebouwen. Maar ook velden met wilde bloemen vooral in de lente dan verandert de woestijn in een uitgestrekte tuin. Het is een levende wereld vol tegenstellingen en wonderen, helemaal het tegenovergesteld van wat de naam van de vallei doet vermoeden. Er komen meer dan 900 plantensoorten voor. Sommige soorten hebben wortels die 15 m diep in de grond boren, andere hebben weer een wortelstelsel juist onder de oppervlakte maar die enorm uitgebreid is. Ze hebben meestal een aangepaste bladvorm, ofwel beperkt in oppervlakte of bedekt met een laagje dat de verdamping tegengaat. De dieren hebben zich ook aan het klimaat aangepast, veel woestijnbewoners zijn nachtdieren en sommige hebben geen drinken nodig, maar halen het vocht uit hun voedsel. Het is de dorste en heetste plek van de V.S. De zon schijnt medogeloos. Gemiddelde temperatuur in juli 46 graden, record 57 graden. Wij hadden 32 graden en voor ons was het normaal, wij zijn nog hetere dagen gewend de laatste weken.

In Badwater hebben we een stuk over zoutmeer gelopen. Dit is de laagste punt, 86 m onder de zeespiegel. De zoutkristallen nemen aparte vormen aan, wat best mooi is. Tijd voor koffie met gebak. De ranger kwam even kijken, ja wij mogen op de invalideparkeerplaats staan! Daarna hebben we de Artist Drive gevolgd. Een prachtig 9 mijl smalle weg die al slingert en zigzaggend door een indrukwekkend berglandschap gaat. Je treft vulkanische gesteente aan dat door de minerale pigmenten sterk verkleurd is. Ijzermineralen zorgen voor roze, rode en gele kleuren. Micaschilvers voor groen en mangaankorrels voor paars en violet. Het is een streling voor het oog. Het mooie vond ik, dat eenieder toch bij een uitzichtspunt kon komen, zonder halsbrekende toeren uit te halen. We werden weer verrast door de natuur. Ongelooflijk, wat is het toch een wonder zoveel moois wat we te zien krijgen.

Daarna zijn we via Golden Canyon naar Zabriskie Point gereden. Hier hebben we samen een wandeling gemaakt over een verhard pad naar boven vanwaar je een schitterend uitzicht hebt over de omliggende heuvels. Ja, met behulp van een steuntje in de rug ben ik toch boven gekomen, knap hoor. We hadden besloten om geen gravelwegen te gaan rijden. Bij het Visitor Center nog even een filmpje meegepikt om wat meer te weten te komen over dit gebied. Ze hadden zelfs een A4 in het Nederlands! 

Daarna zijn we via de Sand Dunes  naar Lone Pine gereden. We rijden door zoutpannen en heel hoog door de bergen. Enorme hoogteverschillen. Hier en daar staat een cactus eenzaam in het landschap. Er wonen bijna geen mensen. Het is een uniek landschap en toch waren we blij dat we weer in de bewoonde wereld kwamen. In Lone Pine hebben we overnacht.