Canyon & Krater

In Flagstaff hebben we de I.40 en een gedeelte van route 66 gepakt. Route 66 gaat van Los Angeles naar Chicago. De totale lengte was 3940 km. Geopend op 11-11-1926 en in 1985 werd US66 officieel opgeheven, nadat de Interstate Highway System het lange afstandsverkeer had overgenomen. Route 66 speelde een belangrijke rol in de Amerikaanse cultuur van de 20e eeuw. In de jaren dertig werd de weg gebruikt door mensen die naar Californië reisden, om de grote stofstormen op de vlakten van het midden van de V.S. te ontvluchten. Na de 2e WO gebruikten vele nieuwe autobezitters de weg om van de ene kant van het land naar de andere te rijden. Deze weg is een nostalgisch symbool voor de rol van de auto geworden. Je ziet nog historische gebouwen liggen langs de route.

Door naar  Walnut Canyon, Steve Nycz een ranger, zijn vrouw is ook Nederlandse. Hij spreekt Nederlands en we kregen volop informatie over het park en hoe we verder de route gingen maken, m.n. Texas wat we zeker moesten gaan bezoeken. Dit stond al op ons lijstje. We mochten van geluk spreken dat we 1 jaar toestemming hadden gekregen! In het Visitor Center zijn trappen, met een klein lifje kan ik deze overbruggen. Een museum is erbij. In de canyon kun je lopen, heel veel trappen, je komt dan ook langs rotswoningen van de Sinagua. Indiaans woord voor  “zonder water”. We hebben het via een goed verhard pad via de bovenkant gelopen. Borden met uitleg over de planten en dieren stonden her en der opgesteld. Bananen yucca zijn er veel te zien. De prickly pear cactus, gemixte coniferen, Douglas fir, juniper woodland. In de rivierbank zijn zwarte walnootbomen te vinden, waarnaar deze canyon genoemd is. Alles van plant en/of boom werd meestal gebruikt door de mensen die hier vroeger gewoond hebben. Er zijn rotswoningen te zien die stammen rond 1225 en 1250.

Daarna verder gereden naar Meteor Crater Enterprises. Via hellingbaan naar binnen. Museum, filmpje van 10 min en dan de krater die je buiten kunt gaan bekijken. Meteoorkrater is het resultaat van een stukje van een asteroid welke 26.000 mijl per uur, dus in ettelijke seconden, 50.000 jaar geleden insloeg op onze aarde. De gigantische meteoor woog verschillende honderd duizend ton. Heeft een groot diepe krater veroorzaakt, meer dan 200 meter en een omtrek van ruim 2 km!  20 voetbalvelden kunnen op de bodem van de kratervloer een plek vinden en meer dan 2 miljoen toeschouwers zouden aan de buitenrand kunnen zitten. De meteoor heeft een reis achter de rug van 500 miljoen jaar door het luchtruim en in een sterke lichtflits geëxplodeerd in de grond met een kracht van 20 miljoen ton! In 1948 is een kleine meteoor ingeslagen in Connecticit. De kranten verschenen met koppen: the sky is falling! Er zijn 3 soorten meteoren: Steen; ijzer, steen met ijzer. Er is een Discovery Center aanwezig. Ook heeft hier de NASA geoefend met de astronauten van de Apollo voor de landing op een andere planeet. Spaceshuttel kun je zien en foto’s. De krater is gigantisch. Je kunt er gedeeltelijk langs lopen.

Daarna zijn we doorgereden naar Winslow en bij Walmart hebben we geslapen. Een grote RV stond er en we stonden net stil of een grote man met tatoes komt naar ons toegelopen en vroeg of we blijven slapen. Inderdaad, of we niet langs hem wilden staan. Neen, hij had een generator en die maakt veel lawaai. Hij was dus bang. We doen elke avond  Mexican Train. Erg leuk om te doen. De volgende dag rijden we verder naar het westen. Op sommige stukken is er niets te zien, alleen maar velden. Het Santa Fee spoorlijn wordt intensief gebruikt door tig loco’s die 100den wagons voorttrekken en duwen.