Big Horne Canyon Parc,Yellowstone Parc.

Jullie hebben al even niets meer van ons gehoord, maar er komt weer een flink verhaal aan. Lees en geniet met ons mee. Veel plezier. De volgende dag zijn we onder zware bewolking naar Keystone gereden. Af en toe regen en het begon mistig te worden. Besloten om morgen Mount Rushmore aan te doen. Grote standbeelden uit rots gehakt van 4 bekende presidenten. We hebben een stukje de Iron Mtn. Road gevolgd, zeer mooi traject, echter rechtsomkeer gemaakt i.v.m. slechte weeromstandigheden. In Keystone hadden we geluk, kwam er net een stoomtrein binnen gereden. Ook in een snoepwinkel kunnen zien hoe men al die zoetigheid vervaardigden. Het bestaat uit 90% suiker! Terug gereden naar Rapid City. De volgende morgen was een regendag. Ja in Nederland zitten jullie er halsreikend naar uit te kijken. Besloten om via de Black Hills, waar vroeger veel goud is gedolven naar Deadwood te rijden. Onderweg regen en sneeuw. De temperatuur daalde naar 0 graden! Het is een pracht van een weg via de Spearfish Canyon Scenic Byway. In Deadwood is het een en al gokautomaten waar vele mensen hun geld verkwisten. Verder naar Devils Tower N.M. In 1906 door Theodore Roosevelt als Nationaal Monument uitgeroepen. De rots was bijna niet te zien vanwege de regen en de mist. Toch door het park gereden. Boven aangekomen klaarde het weer ziender ogen op. We hebben rond kunnen lopen. Voor mij wel erg moeilijk, wel goede weg maar zeer steil. Jan heeft me aardig moeten helpen.  Puf, hijg. Maar voldaan hebben we een klein stukje afgelegd. Het was grandioos. De rots is 1267 feet hoog en diameter is 100 feet. Vele mensen komen hier om hem te beklimmen, altijd in een boek opschrijven als men aan een tocht begint en weer uitschrijven als de klus geklaard is. Deze rots heeft voor de indianen m.n. de Kiowa een speciale spirituele betekenis. Er gaat een legende over en vandaar dat ze hem de naam Bear Lodge noemen. Op de terugweg werden we door de herten en de prairiehondjes vergezeld. Wat een mooie rode rotsen zien we onderweg. Door naar Gillette. De volgende morgen regende het jammer genoeg nog steeds. We zijn via Buffalo naar Sheridan gereden. Onderweg zagen we een actieve kolenmijn, verschillende ja-knikkers en vele herten en ja veel reeeeegen. Bleek dat de acculader kapot was, maar Jan heeft hem gesolteerd. Uit voorzorg hebben we toch maar een nieuwe gekocht, want als we straks in Alaska zitten, daar heb je niet zo maar een winkel. In Buffalo hebben we het Occidental Hotel bezocht. Butch Cassidy and the Sundance Kid hebben er geslapen. Het interieur is in oude stijl gelaten, best romantisch. We hebben nog met de eigenaresse gesproken. Ze was zeer verheugd dat wij hun een bezoekje brachten. Er waren aparte nisjes in de ruimte waar je met zijn tweetjes kunt dineren. Een zanger had vanavond een optreden en hij speelde alvast voor ons een nummer. Best leuk. Hwy 16 via Worland naar Cody werd ons afgeraden, omdat hier teveel sneeuw lag. In Sheridan wilden we de Alt 14 naar Lovell nemen, maar deze bleek ook afgesloten te zijn. Daarom zijn we dan via de enigste weg die nog open was de Hwy 14 naar Greybull gereden. Bezoekje aan het visitor centre gebracht om de weersvoorspellingen te horen en de wegcondities. Nou slecht nieuws. We zouden zeker nog 1 week in de regen, sneeuw zitten met thunderstorm. Na Burgess Jct. werd het weer bar slecht. Des te hoger we kwamen veranderde de regen in flinke sneeuwbuien. 8500 feet hoog zaten we. Wat nu rechtsomkeer of verder. We voelden nameleijk de camper onder ons wegglijden. Gelukkig kwamen 2 sneeuwschuivers ons tegemoet. Wel van de andere kant, maar die rijstrook was nu beter te rijden. Dus zijn wij links rijdend verder gegaan. Natuurlijk wel oppassen voor tegenliggers, maar je gaat met een slakkengangtje dus no problem. Het landschap was wel prachtig op te zien. Huizen grotensdeel ondergesneeud en niet meer toegankelijk. Niets voor mij dus. Beneden, de pas over, aangekomen in Shell, hier waren prachtige watervallen te zien. Een inwoner gesproken, hij vertelde dat het heel lang was geleden dat hij zo'n slechte weersperiode mee had gemaakt, hij had op een hoogte van ruim 9000 feet normaal gekampeerd. Verder naar Big Horn Canyon NP. Wat een pracht van een landschap is dit. Adembenemend mooi. En wat een geluk het is droog! Dit gebied wordt omschreven als "the Grandest Canyon in the Northern Rockies". De Bighorn heep voelen zich bijzonder op hun gemak in dit landschap van hoge kliffen, canyonranden. Ze kunenn wel 7 feet hoog/ver springen en op een afstand van 5 mijl op afstand kijken. We hebben ook de wilde paarden gezien die hier door het prachtig gebied rond dwalen. Vroeger leefden hier de Crow indianen. We hebben met de camper de Bad Pass Trail gevolgd met 3 afstekers. De Devil Canyon Overlook spande echter de kroon. Wat een pracht. Wat een kleuren. Door de canyon stroomde 3 kleuren water, aan de ene kant geel/bruinsig, andere bocht rood water en weer een kronkel verder was het groen van kleur. Maar dit kleurenpalet kwam ook in het omliggende landschap voor. Net een schilderij. Je werd er gewoon stil van. In Lovell hebben we op een camperstaanplaats overnacht. We waren de enigste. Het was great, we waren omringd door vele vogels. De volgende morgen hebben we nog een kleine sightseeing gemaakt door het Parc. Kan er geen genoeg van krijgen. Daarnaar door naar Cody. We hebben stralend weer. Ongelooflijk. We rijden door weids landschap met wederom ja-knikkers, rotsformaties en zoutvlaktes. In Cody hebben we de Buffalo Bill Dam bezichtigd. We stonden nog niet stil of er kwam een man in een golfkarretje aangereden om ons naar het visitor centre te brengen. Wat een service. Hier hebben we geïnformeerd naar de wegcondities naar Yeloowstone Parc. De weg is van 6.00 tot 10.00 AM open. Oke, dus morgen vroeg P.. opstaan. We kregen bij de dam uitleg over de geschiedenis en een film te zien. Op dit moment proberen ze zoveel mogelijk water door te sluizen, want ze verwachten heel veel smeltwater. De bouw van de dam begon in 1905 en duurde tot 1910. Het waterreservoir wordt gebruikt als drinkwater, irrigatie en recreatie. We zijn terug naar de camper gelopen, lekker zonnetje. Er komt net een groep stoere motorrijders aangereden. Ja toch even snel op de foto met hun. Big fun. Het kleurenpatroon van de rotsen blijft fascinerend. Daarna hebben we een paar uurtje in de zon geluierd. Heerlijk. De volgende morgen om 6.00 uur eruit en richting Yellowstone Parc via de East entrancy. Wat een prachtige weg langs en door hoge bergen. Dit is het gebied van de Wapiti stam. Herten stonden ons na te kijken. Door de ingang, onze pas laten zien en verder. Hoger en hoger. De sneeuwwallen langs de weg werden ook steeds hoger. Zeer goed onderhouden weg. De onderste lus hebben we gemaakt met prachtige vergezichten. Enkele hoogtepunten: Prachtige natuur, Upper en Lower Falls, Artist Point, met zijn prachtige kleuren, Norris Geyser Basin, met zijn prachtige modderbaden en kleurrijke meertjes, het pruttelt en stoomt allemaal, de stank moet je voor lief nemen, en de vele geysers Basins die we beozcht hebben. Dieren die we gezien hebben: elanden, vele bizons, die midden over de weg liepen, zelfs langs onze camper op, trouwens je kunt ze ruiken als ze in de buurt zijn,  2 coyota's en een zwarte grote vogel die zo vrij was. Ik schrok ontzettend. Wij stonden stil aan de kant van de weg, komt die vogel en vliegt recht op onze voorruit af en gaat op de ruitenwisser zitten en zit me zo aan te kijken. Had de raam open. Dus snel dicht gemaakt, want ineens zat hij op de buitenspiegel. Mensen die ook de ronde aan het maken waren stopten allemaal en we werden uitgebreid gefotografeerd en gefilmd. Het was heel raar. Een stukje verder troffen we een bus met Nederlanders aan. Ze stonden versteld van ons dat we met onze eigen camper aan het rondtrekken waren. Op de Grand Canyon Outlook troffen we Harrie en Claudia uit Stein. Erg leuk. Ze vonden het net zoals wij "GEWELDIG". Het is niet te omschrijven of vast te leggen. Uitspraak van Harrie, ja het is net hetzelfde als voor een eskimo om uit te leggen hoe een sinaasappel smaakt! We hebben een prachtige mooie droge, veel zonneschijn, tocht gemaakt en om 20.30 uur hebben we in Fishing Bridge RV Parc overnacht. Wel moesten we diep in de buidel tasten. De volgende morgen was het wit buiten. Nu zijn we naar Nort Entrance gereden. Het landschap kreeg door de sneeuwval weer een andere aanblik. Ben ik blij dat we gisteren veel trails hebben gelopen om alles te bekijken, want nu is het voor mij geen lolletje aan. In Mammoth Hot Springs waren prachtige geysers te zien. Een zeer kleurrijk landschap. Er lag zelfs een bizon op het vulkanische gesteente genietend van de warmte. Wat een aanblik. De stoom om zich heen. Heel onwerkelijk. Jammer genoeg begon het te regenen. Onder de paraplu nog een beetje rond gelopen maar voor Jan is de lol er snel af. Maar wat is het hier mooi zeg. In het centrum liepen zelfs 3 herten en een bizon zo op het gazon in de hoofdstraat te grazen.! Via Hwy 89 door naar de Staat Montana. Onderweg zagen we een fotograaf staan met een kanon van een lens en hij was iets op de berg aan het fotograferen. Dus ook gekeken. Bleek er klimgeiten te zitten met hun jongen. Nou, ze sprongen en dartelde rond balancerend op een klif heel hoog op de berg. Super. Wat een gezicht. In Bozeman hebben we overnacht. Via I90 West door naar Three Forks. Hier hebben we het Missouri Headwaters S.P. bezocht. Wat blijven die prairiehondjes toch leuk. Wat een mooie natuur. Door naar Butte, dit is een historisch mijnwerkersdorpje, waar koper, zilver en goud werd gedolven. Eerst visitor centre bezocht. Vervolgens Serbian Orthodox Church bezichtigd, deze was gesloten maar we konden bij de priester de sleutel halen. Och arme, hij was aan het eten en ik heb hem gestoord, maar hij was erg enthiousiast en vond het geweldig dat we kwamen. Hij was erg gastvrij. Hij is nu 8 jaar priester, getrouwd en 4 kinderen. Moest even over de leeftijden nadenken en 48 jaar oud. We kregen een rondleiding, tekst en uitleg over heel veel dingen. Het was best mooi. O.a. hoe de plafond/muurschilderingen tot stand waren gekomen, hoe de lijnen waren aangebracht zodat je zelf deel uit maakte van het gebeuren. Moeilijk uit te leggen. Daarna kregen we nog tips wat we allemaal konden gaan bezichtigen in de plaats. Hij vond het jammer dat we gisteren niet waren gekomen, want hij had visite van een landgenoot van ons. Hij kwam uit Noorwegen! Na een hartelijk afscheid zijn we naar Berkeley Pit Viewing Stand gereden. Hier is een Pit=mijnkuil zo'n 30 jaar geleden ontstaan toen ze met de ontginning begonnen. Het water bevat giftige stoffen maar op de een of andere manier wordt die toch zo gereinigd dat het gebruikt wordt voor drinkwater. De kleuren van de lagen van de wanden van de mijn zijn erg mooi. Actief van 1955 tot 1982 en een bezoeker vertelde dat er zeer veel ongelukken gebeurd waren. Daarna zijn we naar de top van de berg gereden. Hier is het Granite Mtn, met sepctaculair fire memorial te zien met prachtig uitzicht op de stad, de mijnen en op de achtergrond de sneeuwbergen. Alleen de geschiedenis is minder fraai van dit monument. Op 8 juni 1917 ontstond er brand in de mijn, diep onder de grond waar 168 mensen de dood vonden en 31 mensen hebben de ramp overleefd. De mijnwerkers hadden voor hun dierbaren een brief geschreven, en deze zijn hier te lezen. Ook een man die als enigste overgebleven is vertelde zijn verhaal. Het is indrukwekkend en aangrijpend. Een vader met 2 zonene die er ook gewerkt hadden waren ook aanwezig. In 1996 werd dit monument opgericht om hun te gedenken. Ook Nederland heeft gesteund. Daarna hebben we een wandeling gemaakt om alles te laten bezinken. Vervolgens hebben we de Pintler Scene Loop (Hwy 1), een prachtige weg gevolgd. Bij een meertje even gestopt en ook hier werden we weer aangesproken. Nog een grote camper zien rijden, met een truck erachter, is hier heel normaal. Maar daarboven op stonden nog 2 quads. Ongelooflijk. En ineens rent er een hert voor onze auto. Deze zitten hier erg veel. Gelukkig had Jan hem aan zien komen en goede maatregelen getroffen. In Missoula overnacht. Daags erna hebben we gewinkeld een nieuwe accu gekocht en met Piet geskypt. Toch fijn dat je elkaar kunt horen maar ook zien. Daarna door Flathead Indian Reservaat naar Polson gereden. Onderweg hebben we het Nationaal Bizon Ranch bezocht. Ook hier was onze pas geldig. Bij visitor centre kregen we uitleg en ook wederom een film te zien. Daarna hebben we een drive gemaakt op een onverharde weg zonder vangrails, 16 mijl over 2 bergtoppen. Wat een uitzichten. Prachtige wilde bloemen in allerlei kleuren. Geel was de hoofdkleur. Wat boften we met het weer, anders was dit niet verantwoord om het te doen. 4900 feet hoog. We zijn verschillende dieren tegengekomen oa. de bizon, whitetail deer, elk en pronghorn antilope. Nog prachtige gekleurde vogels gezien, geel en rood met apart geluid dat ze maakten. Zelfs een roofvogel die langs ons omlaag duikt en iets van de grond oppikte. We wisten niet wat er gebeurde. Zo snel ging het. Jammer genoeg moesten we verder want we willen voor donker toch op ons slaapplek staan. Onderweg zien we dikke rookpluimen omhoog cirkelen, staat er een huis in lichterlaaien. Gelukkig is de ziekenauto en de brandweerauto aanwezig. De hoge bergen met besneeuwde toppen komen steeds dichterbij.