Via Denali NP, Sledge Dog naar Anchorage

De volgende dag hebben we af en toe een buitje gehad en hoog in de bergen werd de wereld wel ineens erg klein. Het Denali NP and Preserve hebben we met een bezoekje vereerd. Dit ligt in het Interior of Alaska en bestaat uit toendra en taiga. De Mount Mc Kinley is erg hoog en de top is altijd met sneeuw bedekt maar meestal niet te zien. Ook nu niet door de laaghangende bewolking. In het park zijn zeer veel georganiseerde bustours die je kunt maken. Je mag zelf maar een klein stukje erin rijden. Wij hebben de Dog Sledge tour gedaan. Het was super. Je komt oog in oog te staan met de prachtige honden en je mag ze kuffelen. Ze vinden mijn rollator erg spannend.
Ook werd er een slee door honden voortgetrokken. Je moet het geluid is horen van de honden. Ze janken van blijdschap als ze dit mogen doen. Het gaat met een rotvaart. Eerst moeten ze ingespannen worden. Als er sneeuw ligt krijgen ze ook schoentjes aan. Elke hond heeft een eigen taak. De voorste luisteren naar de commando's die ze krijgen van de Musher en de achterste zorgen ervoor dat de slee in balans blijft. De middelste zorgen voor trekkracht. Het is een zeer goed uitgebalanceerd team samen. Nadien mochten we allemaal een keer achterop de slee gaan staan met de honden ervoor in ontspannende houding.  Natuurlijk een foto van gemaakt. Met de bus terug naar de hoofdingang van het park en daar met de camper verder. Ineens staat er langs ons een moose. Zo kort bij. Dat verwacht je toch niet. Wat zijn ze groot.

Verder richting Anchorage. Prachtige vergezichten, bergen en meren. Pannenkoeken gebakken en rabarbermoes gemaakt, welke ik van een vrouwtje heb gekregen in Nenana. Verser kan niet. Dit plaatsje is bekend vanwege de Ice Classic. Het is in 1917 ontstaan toen de arbeiders van de Alaska Railroad $800 inzetten op de datum waarop het ijs van de Tanana River zou breken en de lente officieel zijn intrede zou doen. Tegenwoordig zijn het enorme bedragen die men kan winnen. Het beslissende moment wordt gemeten met een houten driepoot. In oktober vriest de rivier dicht, ijsdikte 1 meter en in april begint het ijs langzaam te smelten.

Terwijl we door het dorpje lopen worden we door een ieder vriendelijk begroet. Zelfs een hond loopt gemoedelijk met ons mee over. Ook hangen hier vissen te drogen aan rekken buiten. Deze zijn bestemd voor de honden. Zodat ook zij de winter goed kunnen doorstaan. Een prachtig landschap glijdt aan onze ogen voorbij. Het Veteran's Memorial en View North hebben we aangedaan. Hier is zelfs een telescoop opgesteld op de juiste hoogte voor rolstoelgangers.!

We hebben een afsteker gemaakt naar Knik en zodoende kwamen we langs het Iditorod Head Quater. In Wasilla organiseert men de wedstrijd voor sledehonden van Anchorage naar Nome, 1049 Mile, dat is 1688 km lang.! Deze route werd beroemd in 1925, toen in Nome een diffterie epidemie heerste en ze hadden te weinig medicijnen. Te slecht weer voor vliegtuigen op te stijgen en te landen. 20 team met hondensleden vertrokken uit Nenama om het serum te gaan halen. Ze deden er 127 uur over. De "mushers"werden uitgeroepen tot de Nationale Helden. In de jaren 60 werd dit als sport gezien. Het leuke hiervan is dat ik ook in een "zomer"slee heb gezeten, op wielen, welke door de huskies werden voortgetrokken. De musher en zijn vader gingen met mij een tochtje maken door een bosje. Wat gaat dat hard zeg. Door bepaalde keelklanken werden de voorste honden aangedreven. Het was een geweldige ervaring. Jan heeft het vastgelegd. Daarna werd ik weer goed geholpen om weer op beide voeten terecht te komen en werd ik meegenomen naar de blokhut.

Hier bleken puppies te zitten. Een stoel werd voor mij klaargezet en kreeg een paar in mijn armen. Oh dat was leuk. Wat een schatjes. Eentje zat op mijn vinger te zuigen. Daarna verder gereden naar Eklutna. Hier wonen de Tanaina indianen en er staat een Russisch-orthodoxe bokhuis kerk met aparte bontgekleurde "spirit houses", dat zijn geestenhuisjes op de graven. Verder naar Anchorage. Moeilijk om een overnacahtingsplek te vinden. Nergens mag je bij Wal-Mart staan. Maar de securtity heeft ons nuttige tips gegeven. De ülu"knife fabriek hebben we bekeken en hier lag ook de Salmon Creek bij. Volop werd er gevist. Het standbeeld van Kapitein Cook en Eisenhower werd vast gelegd. Het bleek dat het vandaag 1-7 Canadian Day was. De luchtmacht heeft in deze plaats een grote basis en hielden in downtown een gewelidig feest. Bij toeval maakte we dat mee. Mooie muziek door verschillende groepen. Kregen gebak aangereikt. Jong en oud stond er te dansen. De zon was ons zeer goed gemutst. We hebben uren er gezeten en allerlei indrukken op ons laten uitwerken. Fantastisch. In de stad staan veel beelden en pluche grote dieren opgesteld.

Het blijft leuk om er foto's van te maken. He Jan, alweer! Daarna zijn we met de RV naar Wild Berry Park gereden. Hier staat 's werelds grootste chocoladefontein met een chocolade fabriek, waar je kunt zien hoe ze allemaal die lekkernijen maken en ik kan beamen de smaak is delicious. Stukje verder stonden rendieren en die vond de rollator ook wel erg leuk. Af en toe kreeg ik een poot van hem. Wat zijn die geweien zacht, net fluweel. Bij Sourdough Minning Co hebben we gegeten. Wat een grote porties. Vele te veel, maar de doggy bag biedt uitkomst. Het blijft raar dat het 'snachts niet donker wordt. Je maakt ongemerkt hierdoor erg lange dagen.